एकीकृत अखिल नेपाल जनसांस्कृतिक महासङ्घ
केन्द्रीय समितिको पूर्ण बैठकमा प्रस्तुत सांस्कृतिक प्रतिवेदन
प्रमुख अतिथिज्यु
संगठनका सम्पूर्ण कार्यालय, सचिवालय र के.स.का साथीहरू
लामो समयपछि बस्न लागेको बैठकमा हार्दिक स्वागत गर्दछु ।
सर्वप्रथम न्यायपूर्ण समनताको संसार र नयाँ जनवादी संस्कृति स्थापनार्थ सांस्कृतिक मोर्चाबाट जीवन बलिदान गर्ने कृष्णसेन इच्छुक, मस्त विष्ट, च्याङ्वा लामा, चुनु गुरु¨, शारदा श्रेष्ठ, रोहित कोइराला, हर्षबहादुर मल्ल, पुष्पराज चौधरी, एकबहादुर वि.क., शिव श्रेष्ठ, डी.वी. थापा, डीवी लामालगायतका अनेकोट, भावाङ , डुंगाला , जुफाल, विनायक, आदि घटनाक्रममा सहादत प्राप्त गर्नुहुने १६० भन्दा बढी अमर सांस्कृतिक सहिदहरूप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जली र सम्मान अर्पण गर्दछु ।
कमरेडहरू
०६३ भाद्र ५ गते सम्पन्न हाम्रो गौरवशाली संगठन अखिल नेपाल जनसांस्कृतिक महासङ्घको तेस्रो राष्ट्रिय सम्मेलनदेखि यहाँसम्म आउँदा सांस्कृतिक आन्दोलनले धेरै लामो बाटो पार गरिसकेको र धेरै घुम्ती, मोड, आरोह–अवरोह, प्राप्ति–कमजोरीबाट गुज्रिएको सबैलाई अवगत नै छ । आज लामो समयपछि संगठनको पूर्ण बैठक बस्दैछ । यस अवधिमा हामीले गरेकका काम र गतिविधिले पारेका प्रभाव र सीमाहरूका बारेमा समीक्षा, मूल्याकंन गर्ने, कमजोरीबाट पाठ सिक्ने र नयाँ कार्यदिशाका बारेमा छलफल र निष्कर्षमा पुग्दै आगामी आन्दोलनका कार्यभार तय गर्ने कुरामा यो बैठक केन्द्रित हुने विश्वास मैले लिएको छु ।
शान्ति प्रक्रियाका यी साढेतीन बर्षमा राजनीतिमा अनेक उतरचढाव आएका छन् । वर्तमानसम्म आइपुग्दा राष्ट्रिय स्वाधीनतामाथि कालोवादल, स्वाभिमानमाथि हस्तक्षेप, स्वतन्त्रतामाथि उत्पीडन, जनयुद्ध र जनआन्दोलनका उपलब्धिमाथि कुठाराघात, यथास्थितिर्फ पलायन, दलाली गद्दारी र दासताको प्रदर्शन, राष्ट्रिय आत्मसमर्पणवादी कठपुतली सत्ता निर्माण, नागरिक सर्वोच्चताको अपहरण र सैनिक सत्ताको प्रभाव, शान्ति प्रक्रियामाथि षड्यन्त्र, नयाँ जनसम्बिधान बन्न नदिने र संविधानसभा विघटन गर्ने कुटिल चाल, प्रतिगामी दलाल, यथास्थितिवादी, राष्ट्रिय आत्मसमर्पणवादी गद्दार, कठपुतली र राष्ट्रघातीबीचको संयुक्त यान्त्रिक गठबन्धन र अग्रगामी शक्तिलाई एक्ल्याउने, घेराउ गर्ने, समाप्त पार्ने कुटिल योजनाका विविध जालझेल, षड्यन्त्र र भित्री ‘नेटवर्क’का बीच यतिखेर राष्ट्रिय राजनीतिको दाउपेंच चलिरहेको छ । स्वाभिमानी, देशभक्त, गणतन्त्रवादी, प्रगतिशील, अग्रगामी, क्रान्तिकारी शक्तिको एकातिर र यसको विपरीत धाराका शक्तिहरूको अर्कोतिर बढिरहेको धुव्रीकरणले स्थितिलाई वारपारको मुठभेडमा पु¥याउने सम्भावना पनि बढेको छ । विद्रोही क्रान्तिकारीहरूलाई कुनामा पारेर च्याँप्ने गुरुयोजना विदेशी मालिकहरूका निर्देशनमा देशीय प्रतिक्रियावादी शक्तिले बुनिरहेकामा कुनै शंका छैन । देशलाई फेरि गृहयुद्धतिर धकेल्ने घोर दक्षिणपन्थी प्रतिक्रान्तिकारीहरूको सपना पूरा गराउनमा विस्तारवादी साम्राज्यवादी शक्तिकेन्द्रले पनि धाप दिइरहेको र देशभित्र प्रत्यक्ष हस्तक्षेप गरिरहेको पनि स्पष्ट छ । यसस्थितिमा हामीले लिने बाटो र दिशा स्पष्ट हुनु र त्यसको प्रतिरोध बढाउनु पर्ने आवश्यकता टड्कारो छ । जसको लागि पार्टीले लिएको विद्रोहको तयारीको प्रक्रियामा अघि बढ्नु पर्ने ऐतिहासिक दायित्व हाम्रो पनि काँधमा आएको छ । अबको इतिहास जनताको आमविद्रोहको बाटोबाट अघि बढ्ने र अर्धऔपेनिवेशिक र अर्धसामन्ती समाजको समूल अन्त्य गरी त्यसको ठाउँमा राष्ट्रिय, स्वाधीन, जनवादी, मौलिक र बैज्ञानिक नयाँ संस्कृतिले समृद्ध समाज स्थापना गरेर निर्माण हुनेछ भन्ने कुरामा द्धिविधा छैन । वस्तुतः सामन्तवादको सांस्कृतिक सत्ता अझैँ जीवित छ र त्यसलाई विस्तारवादी शक्तिले पौन फुकिरहेको छ । हामीले यसका विरुद्ध विद्रोहको नयाँ ध्वजा उठाएर मात्रै ठीकसँग प्रतिरोधको अभिभारा पूरा गर्न सक्छौ भन्ने कुरा अहिलेको राष्ट्रिय परिस्थितिले देखाएको छ ।
साम्राज्यवादी र विस्तारवादी शक्तिका बीच यतिखेर नेपालको राजनीतिक स्थितिका सन्दर्भमा आन्तरिक सामाञ्जस्य भइरहेको देखिन्छ । यद्यपि साम्राज्यवादीहरूबीच आन्तरिक अन्तरविरोध कायम छ र त्यो झन् चर्किदै छ । आफ्नो स्वार्थको निम्ति उत्पीडित राष्ट्रहरूमाथि प्रभुत्व लाद्ने र त्यहाँका प्राकृतिक सम्पदा, साधन–स्रोत हडप्ने एवम् आर्थिक, सैनिक, सांस्कृतिक नियन्त्रण कायम गर्ने कुरामा देखिएको साम्राज्यवादी शक्तिहरूको होडवाजीले नेपाललाई पनि प्रभावित पारेको छ । फेरि पनि आर्थिक मन्दीको प्रभावबाट रन्थनिएर बौरिदै गरेको साम्राज्यवाद नेपालमा क्रान्तिकारी शक्तिलाई हावी हुन नदिन र मुलुकमा कठपुतली, गद्दार र आत्मसमर्पणवादीहरूकै सरकार कायम राख्न गठजोड गरिरहेको छ । उनीहरू शान्ति प्रक्रियामै हस्तक्षेप गर्दै संविधानसभा विघटन गराई राष्ट्रपतिलाई शिखण्डीका रुपमा अगाडि उभ्याएर सैनिक हस्तक्षेप चलाउने र माओवादीलाई दमन गर्ने र सके समाप्त पार्ने नसके साइजमा ल्याउने र आफ्नो नियन्त्रणमा राख्ने प्रक्रियाको तानाबाना बुनिरहेका छन् । ओवामा प्रशासन पनि उसको अन्र्तराष्ट्रिय आर्थिक, राजनीतिक र सैनिक असफल नीतिलाई खासै कुनै तात्विक परिवर्तन नगरी सामान्य सुधारकै शैलीमा विश्वलाई आँखामा धुलो हाल्ने प्रक्रियामै अघि बढिरहेकोले चीन विरुद्ध भारतसित सहकार्य गर्दै अघि बढ्ने खेलमा लागेको स्पष्ट देखिन्छ । यसले नेपालको राजनीतिलाई पनि प्रभाव पारिरहेको छ । जसका कारण उनीहरू माओवादीलाई सत्तामा जान नदिने, एक्ल्याउने, धम्क्याउने, घेर्ने र निस्तेज पार्ने दाउमा यहाँका प्रतिक्रियावादी सबै शक्तिहरूलाई एउटै धु्रवमा उँभ्याएर उपयोग गरिरहेका छन् । यतिखेरको राजनीतिक गतिरोध बस्तुतः देशभक्त, गणतन्त्रवादी र अग्रगमनका पक्षधर तथा साम्राज्यवादपरस्त शक्तिका बीचको टक्करको परिणाम हो । यो लडाइ वस्तुतः देशप्रेम र राष्टघातका बीचको लडाइं पनि हो ।
चीन र भारत दुवै आफ्नो स्वार्थ सिद्ध गर्न यी दुई धुव्रका शक्तिमध्ये कसलाई आफ्नो पक्षमा पार्ने भन्ने द्धन्द्धमा छन् । फलतः हामीलाई घरी धम्क्याउने, घरी घुक्र्याउने, घरी फकाउने, घरी प्रशंसा गर्ने शैलीमा देखिएका छन् । तापनि साम्राज्यवाद र विस्तारवाद कहिल्यै र कहिं पनि सर्वहारावर्गको पक्षमा हुने प्रश्नै आउँदैन । त्यसकारण अहिलेको राजनीतिक द्धन्द्ध भनेको साम्राज्यवाद र विस्तारवादसँगको द्धन्द्ध पनि हो । यो द्धन्द्धमा सर्वहारावर्गले नजिते यो मुलुकको स्वाधीनता समाप्त हुने खतरा नजिकिंदै जानेछ र देश सिक्किमीकरणतर्फ अघि बढ्नेछ । सर्वहारावर्गले दलाल, यथास्थितिवादी आत्मसमर्पणवादी, प्रतिक्रियावादी शक्तिलाई पराजित नगर्ने हो भने हाम्रो स्वाभिमान गुम्ने खतरा भिडं्किदै आएको मान्नुपर्छ । यस परिवेशमा यतिखेर स्वाभिमानको झन्डा उठाउँदै हामी विद्रोहद्धारा प्रतिरोध गर्न अघि बढ्न आवश्यक हुन पुगेको छ । यस्तो राष्टिय अन्तराष्टिय परिस्थितिका बीच सांस्कृतिक आन्दोलन पनि यस्तै खाले दुई धुव्रको टक्करबाट अघि बढिरहेछ ।
तेस्रो राष्टिय सम्मेलनदेखि आजसम्मका संगठनका कामकारवाही र गतिविधिलाई फर्केर हेर्दा यो सापेक्षरुपमा सफलतापूर्वक अघि बढिरहेको छ । सङ्घर्षका काम कारवाहीमा निरन्तर सक्रियता, विभिन्न योजनाहरूको कार्यान्वयन, प्रकाशन, संगठन निर्माण, आंगिक संगठनहरूका सम्मेलन र नेतृत्व चयन, सांगीतिक–सांस्कृतिक अभियान, फिल्म निर्माण, गोष्ठी, प्रशिक्षण, राजनीतिक बैचारिक हस्तक्षेप, गीति क्यासेटहरू र कृति प्रकाशन, भिडियो सिडी प्रकाशन, सांस्कृतिक कार्यक्रम, कलाकारलाई विधागत प्रशिक्षण, आन्दोलनमा भूमिका आदि कामकारवाहीमार्फत् सांस्कृतिक आन्दोलन आगाडि बढेको छ । विभिन्न आंगिक संगठन निर्माणले तत्तत् क्षेत्रमा एकातिर हस्तक्षेप भएको छ भने अर्कातिर महासङ्घीय अवधारणालाई मूर्तरुप प्रदान गरेको छ । सङ्घर्षका कार्यक्रमहरूले सुन्दरी प्रतियोगिताविरुद्ध, पुजारीप्रकरणविरुद्ध, संगीतका समस्या समाधानार्थ, राष्ट्रघात र वैदेशिक हस्तक्षेपविरुद्ध, सामन्ती संस्कृति र शोषणमूलक परिपाटीको अन्त्यका लागि विरोध जुलुस, विरोध सभा, गोष्ठी, अन्तरक्रिया, चक्काजाम, धर्ना, घेराउ, प्रतिरोध आदिबाट गुणात्मक हस्तक्षेप गरेभने हाम्रो सांस्कृतिक आन्दोलनको दिशा र नीतिगत स्पष्टताका कारण विभिन्न क्षेत्रबाट कवि, कलाकार, चलचित्रकर्मी, साहित्यकार, लेखक, संगीतकर्मीहरू धुव्रीकृत हुँदै यही धारमा समाहित भएका छन् । फलतः यो धार नै मूलधार बन्न पुगेको छ । हामीले निर्माण गरेको महासङ्घीय संरचनाले विरोधी शक्तिलाई पनि त्यस्तै संरचनातर्फ लाग्न बाध्य बनाएको छ । ललितकलाका क्षेत्रमा भएका प्रदर्शनहरूले यस क्षेत्रमा राम्रो प्रभाव जमाएको छ । देशव्यापी रुपमा केन्द्रीय सामना टोलीले कैयौँ पटक चलाएका अभियान, राज्य परिवारले चलाएका स्थानीय अभियान, सांस्कृतिक कार्यक्रम, सडक सास्कृतिक सभा आदिबाट राष्ट्रियताको जागरण पैदा गर्न, बैचारिक प्रभाव छर्न, सांस्कृतिक क्षेत्रका समस्या र विकृतिलाई उजागर गर्न र समाधानका लागि दवाव सिर्जना गर्न महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह भएको छ । राजनीतिक आन्दोलनमा पार्टीका कार्यक्रमसहित नागरिक सर्वोच्चता र राष्ट्रिय स्वाधीनताको सङ्घर्षमा हामीले निभाएको सक्रिय भूमिकाले सांस्कृतिक मोर्चाको अस्तित्व स्थापित गर्न सफल भएको छ । गोष्ठी, प्रशिक्षण, अन्तरक्रिया र छलफलका साथै विविध पत्रिका, कृति प्रकाशनले बैचारिक हस्तक्षेप तीव्र बनेको छ । कलाकारका समस्या समाधान र कलाकारकै रुपमा संगठनमा निरन्तरताका सन्दर्भमा गरिएको पहलले पनि त्यस क्षेत्रको निराशा, कुन्ठा, हीनता र उपेक्षा बोधलाई धेरै हदसम्म कम गरेको छ । सबै आंगिक संगठनका भेला र सम्मेलन केन्द्रीय रुपमा सम्पन्न गरी नेतृत्व चयनले ती क्षेत्रमा पनि राम्रा गतिविधि र हस्तक्षेप पुगेका छन् । कतिपय विधागत प्रशिक्षणहरूले विधा मूल्य, मान्यता स्वरुपको जानकारीलाई अगाडि बढाएको छ । प्रायः सबै क्षेत्रमा र ठाउँमा संगठन निर्माण भइसकेको छ र कतै कतै संगठन निर्माण प्रक्रिया चालू छ । यसरी तेस्रो सम्मेलनदेखि आजसम्म जनसांस्कृतिक आन्दोलनको मूलधारको नेतृत्व महासङ्घ र सो अन्र्तगतका संगठनले गरिरहेको स्पष्ट छ ।
सांस्कृतिक आन्दोलनमा हामीले गर्नुपर्ने सङ्घर्ष नयाँ जनवादी संस्कृति निर्माण नहुँदासम्म निरन्तर जारी रहन्छ । मूलतः अहिले सांस्कृतिक आन्दोलनभित्र ४ किसिमका धार र प्रवृत्तिहरू देखिएका छन् । पहिलो सामन्ती सांस्कृतिक धार आज पनि प्रतिक्रियावादी प्रतिक्रान्तिकारी धारका रुपमा क्रियाशील छ । दोस्रो, यथास्थितिवादी, सुधारवादी धार रहेको छ जसको नेतृत्व दलाल र आत्मसर्पणवादीहरूले गरिरहेका छन् । तेस्रो वामपन्थी संशोधनवादी धार पनि क्रमशः त्यही धारमा पतन हुँदै गइरहेको छ । यसले दोस्रो धारसँग गठबन्धन गरी प्रगतिवादी धारमाथि आक्रमण गरिरहेको र प्रतिक्रियावादी चरित्र ग्रहण गरिरहेको छ । चौथो जनसांस्कृतिक आन्दोलनको मूलधार प्रगतिवादी धार हो जसको नेतृत्व महासङ्घले गरेको छ । आजको सन्दर्भमा प्रतिगामी, यथास्थितिवादी संशोधनवादी तीनै प्रवृत्तिहरूको संयुक्त गठबन्धनबाट बनेको संयुक्त धार प्रगतिवादी सांस्कृतिककर्मीहरूको मुख्य शत्रु बनेर उभिएको छ । हामीले त्यसका विरुद्ध सशक्त प्रहार केन्द्रित गर्नु जरुरी छ । यसैसाथ साम्राज्यवाद र विस्तारवाद पनि प्रगतिवादी आन्दोलनमाथि दमन गर्न लागि परेको छ । साम्राज्यवादविरुद्ध पनि हाम्रो प्रहार केन्द्रित गर्नै पर्छ । यसरी हेर्दा अहिले नेपाली सांस्कृतिक आन्दोलनमा प्रतिगमन र यथास्थितिवादी, सुधारवादी र संशोधनवादी, देशद्रोही र दलाल प्रवृत्ति जनताको विरुद्ध छ भन्ने स्पष्ट हुन्छ ।
गत सांस्कृतिक आन्दोलनका सीमा र कमजोरीबारे पनि हामीले ध्यान दिनुपर्छ । तिनबाट पाठ सिक्दै र सच्याउँदै लगेर मात्र हामी ठीक ठाउँमा पुग्न सक्छौँ । हाम्रो मूल गन्तव्य नयाँ जनवादी संस्कृतिको स्थापना हो । आज पनि हाम्रो सांस्कृतिक आन्दोलनभित्र हिजोकै सामन्ती सत्ताको संस्कृतिले प्रभावित गरिरहेको छ । सांस्कृतिक रुपमा अझ पनि तात्विक परिवर्तन आएको छैन भन्ने कुरा हामी स्वीकार्छौ । त्यसैकारण त्यसको प्रभाव हामीभित्र पनि कुनै न कुनै रुपमा विद्यमान छ । व्यक्तिवादी अवसरवाद, मनोगतवाद, निराशा, कुन्ठा तथा संर्कीणता, आत्मकेन्द्रीयता, महत्वाकांक्षा र बौद्धिक दम्भ, गुटीय मानसिकता आदि पवृत्तिहरूका आंशिक प्रभाव हामी सबैमा कुनै न कुनै रुपमा देखा परेका छन् । खुला वातावरणसित तालमेलहुने नाममा आदर्श र नैतिकमूल्यलाई समेत विर्सने प्रवृत्ति पनि बढ्दै गएको छ । निष्ठा र मूल्यको संस्कृतिभन्दा अवसर, प्रलोभन, आर्थिक उदारता, र कता कता वर्गीय विचलनको समेत स्थिति देखिनु दुःखद छ । यसका साथै तल संगठन निर्माण परिचालन र लगावमा पनि कमी, प्रतिवद्धता र समर्पणमा पनि हिजोभन्दा भिन्न स्थिति, समर्पित, प्रतिवद्ध, बैचारिक र निष्ठावान् नेतृत्वको समूहका मात्रा र संख्याविस्तारको स्थितिसँग पनि हामी सचेत बन्नु पर्छ । केन्द्रीय योजना निर्माणसँगै कार्यशैली र कार्यान्वयनमा एकताभाव नदेखिएको भन्ने प्रश्नमा पनि आंशिक सत्यता नभएको होइन । मूलतः आपसी सहयोग, हार्दिकता, एकत्वभाव, जनवाद र केन्द्रीयताको ठीकसँग तालमेल नभएको स्थितिमा त्यस्तो हुनु अस्वाभाविक छैन । बीचको समयमा देखा परेका निराशा र खिन्नताले पनि त्यसमा प्रभाव पारेको स्पष्ट छ । जनसांस्कृतिक आन्दोलनलाई अझ सशक्त र उँचाइबाट उठाउन उपरोक्त कमी र सीमाहरूमाथि विजय हासिल गर्नै पर्छ । वस्तुतः प्रतिवद्ध, समर्पित, निष्ठावान्, क्रान्तिकारी, सांस्कृतिक नेतृत्व र योजना कार्यान्वयनमा सम्पूर्ण टीमको एकताभाव पैदा हुन सकेमा जनवादी सांस्कृतिक आन्दोलनको भावी बाटो उज्यालो छ ।
हाम्रो भावी कार्यनीति र कार्यदिशा पनि राजनीतिक आन्दोलनको नीति र दिशासँगै जोडिएको छ । सांस्कृतिक आन्दोलन राजनीतिक आन्दोलनभन्दा छुट्टै र पूर्ण स्वायत्त हुनै सक्दैन । कारण सांस्कृतिक आन्दोलन पनि फरक अर्थमा राजनीतिक उद्देश्य प्राप्तिकै लागि हुन्छ । कला, साहित्य, संगीत, अभिनय आदि सबै राजनीतिकै सहयोगी र अभिन्न अंग हुन् । त्यसकारण हाम्रो भावी कार्यदिशा पनि राजनीतिक प्रक्रियासंग जोडिएको छ । फेरि पनि यसको आफ्नै स्वतन्त्र अस्तित्व पनि हुन्छ । नागरिक सर्वोच्चता, राष्ट्रिय स्वाधीनता, गणतान्त्रिक संस्कृति, नयाँ पुजीवादी समाज र जनताको संविधान निर्माण गर्ने प्रक्रियामा समर्पित हुंदै त्यसमार्फत् अग्रगामी आमूल सांस्कृतिक रुपान्तरणलाई संस्थागत गर्ने कुरामा हामीले दृढतापूर्वक सङ्घर्ष संचालन गर्नैपर्छ । आज देखिएको राजनीतिक गतिरोधका पछाडि माथि उल्लेख भए झैं दुई धुव्र र वर्गको अन्तरविरोधले नै काम गरेको छ । देशी विदेशी प्रतिक्रियावादी, दलाल र नोकरशाही तत्वहरूको गठबन्धन देशभक्त, क्रान्तिकारीमाथि फेरि दमन लाद्ने र गृहयुद्ध निम्त्याउने षड्यन्त्रमा लागेको स्पष्टै छ । लोकतन्त्र र शान्तिप्रक्रियाको खोल ओढेर त्यसकै आडमा सर्वहारावर्गको सम्पूर्ण दुश्मन शक्ति मुक्तिकामी जनताप्रति फेरि दमन, हत्या, हिंसा र आतंक लाद्ने षड्यन्त्रमा लागेको छ । विदेशी मालिकहरूको नीति, निर्देशन र आदेश मान्न सधैँ नतमस्तक रहने त्यो शक्तिले सर्वहारावर्गका मित्रशक्ति, देशभक्त र क्रान्तिकारीहरूलाई एक्लो, कुनो र घेराउमा पारेर समाप्त पार्ने सपना बुन्दै सैनिक दमनको समेत तयारीमा जुटेको र हतियार गोली गठ्ठा, तालिम, प्रशिक्षण, भर्तीमा समेत अनमिनको आचारसंहितालाई समेत उल्लंघन गर्दै अघि बढिरहेको स्पष्ट छ । माओवदीलाई साइजमा ल्याउने भन्दै विस्तारवादको प्रत्यक्ष आदेशमा यस्तो षड्यन्त्र र योजना बुनिरहेको पनि देखिएको छ । तसर्थ अबको हाम्रो कार्यभार यसका विरुद्ध देशभक्ति, राष्ट्रियता, स्वाभिमान, आत्मनिर्भरता, वास्तविक गणतन्त्र स्थापना, नयाँ संस्कृतिको निर्माण, शान्ति र संविधानको सुनिश्चितता, सामन्ती संस्कृतिको अन्त्य र जनताको गणतान्त्रिक संस्कृति स्थापनाको सन्देश बोकेर जनताका बीच पुग्ने, जगाउने र सङ्घर्षमा सामेल गराउने तथा अन्तिम विद्रोहका निम्ति अघि बढाउने योजनाका साथ ठोस कार्ययोजना बनाइ अघि बढ्नु हो । हामीलाई साइजमा ल्याउने सपना बोकेका देश र जनाताका दुश्मनलाई विद्रोहद्वारा ठीक साइजमा ल्याएर नै हाम्रो लक्ष्य प्राप्त गर्न सकिन्छ । विद्रोहको शक्ति जनता हो र जनताको शक्ति संगठन हो । संगठनको शक्ति स्पष्ट विचार र विचारको शक्ति नैतिकता, इमान्दारिता, त्याग र समर्पण हो । संगठन निर्माण गर्ने, विचार पु¥याउने र त्यसलाई शक्तिमा बदल्ने कार्यले मात्र विद्रोह सम्भव छ । त्यसको लागि संगठनको चौथो राष्ट्रिय सम्मेलन सम्पन्न गरी नयाँ गति, उर्जा र एकता भाव स्थापित गर्न अहिले सम्मेलनमा जानु आवश्यक छ ।
निष्कर्षमा शान्ति प्रक्रियामा आएपछि हामीमा देखा परेका सबैखाले विचलन, विसंगति र विकृतिविरुद्ध जुध्दै फेरि नयाँ सांगठनिक जीवन पैदा गर्न आवश्यक छ । जतिसुकै शक्तिशाली भएपनि जनता र देशका दुश्मनहरू जनतासँग हार्नेछन् र जनताले विजय हासिल गरेरै छाड्नेछन् । नयाँ जनसंस्कृति निर्माणको बाटो चुनौतीपूर्ण, कठीन जरुर छ तर असम्भव छैन । क्रान्तिकारी अभिवादनसहित ।
ईश्वरचन्द्र ज्ञवाली
संयोजक
एकीकृत अखिल नेपाल जनसांस्कृतिक महासङ्घ
केन्द्रिय समिति
No comments:
Post a Comment