पाख्रिन दाइको सम्झनामा - ऋषिराज बराल

दुस्मनले लखेट्दा

असोज १३, २०६१

अहिले राङ्कोटको जुमाराङ्सी नजिकै बसरे लेख्दैछु । यसपल्ट झन्डै दुस्मनले समाप्त नपारेको । दुस्मन मुसिकोटबाट हिंडेको र चोखावाङसम्म आइपुगेको त थाहा भएको थियो । हामी चुनवाङको बुढागाउँ छोड्ने तयारीमा थियौँ । म, पाख्रिन दाइ-भाउजू, दिपा र उनकी सानी छोरी, आँपेकान्छा (ठाकुर चापागाई“) र रुपेशजी थियौँ । ठाउँ छोड्ने तयारीमै थियौं । दुस्मन हामीलाई घेराबन्दी गर्दैछ भनेर थाहा भएन । पोस्टका साथीहरूलाई निरन्तर निगरानी गर्नु भनेका थियौँ । अहिलेका कमरेडहरू के मान्थे, के गम्भीरताका साथ लिन्थे । ‘ठूला नेताहरू’ त्यहाँ छन् भनेर कसैले खबर पुर्याएको हुनुपर्छ, दुस्मनले हाम्रो उपस्थिति थाहा पाएको हुनुपर्छ । हामी माथि डाँडाको दुस्मनको चलखेल हेरिरहेका थियौँ, माथि नै छ भन्ने विश्वासमा थियौँ । दुस्मन त पाँच-सात मिनेट उता हामीलाई एसएलआर ताकेर हस्याङ्फस्याङ गर्दै आउँदै पो रहेछ । हामी चाहिँ माथि डाँडाको दुस्मनलाई हेरेर योजना बनाइरहेका थियौँ । दुस्मन त पुल नाघेर यता पसिसकेछ । भयो अब ! तलबाट पनि घेरेका छन् कि भन्दै कुद्दै दक्षिण-पश्चिमको उकालोबाट जङ्गलको बाटो लियौं । पाख्रिन दाइ यता र उता सामान मिलाउन थाल्नुभयो । ढिलो भयो । दुस्मनले देख्यो । कुद्यो दुस्मन हामीतिर हेर्दै हामीलाई आक्रमण गर्न । 

दिनको यस्तै ११ बजेको थियो होला । म त कुदेँ । मसित रुपेश र दीपा पनि कुदे । आँपे कामरेड र पाख्रिन दाइ-भाउजूको बिजोक, कुद्न सके पो । । दुस्मनलाई छल्न ओरालो झरेको जस्तो गरी अलि पर गएर उकालो लाग्यौं । तर दुस्मन नजिकै आइपुग्यो । रुट फेर्यौं । पीर पाख्रिन दाइको थियो । हिड्न नसक्ने । धन्न वहाँसित एउटा स्टाफ थियो । दुस्मनले तलबाट पनि छेका लगायो, घेराबन्दी गर्यो । हामी भने माथि ठाडै लाग्यौँ, आँपे र पाख्रिन दाइ हराए । मेरो मूल झोलासहित मसित दस किलोको पुस्तकको अर्को झोला थियो । सबै लेखेका कुराहरू र पुस्तकहरू पनि त्यसमै थिए । उकालो स्वाँस्वाँ भयो । सानी बच्ची बोकेकी दीपालाई छोड्नु भएन । माथि जुमाराङ्सीको टाउकामा पुगेर दीपा र बच्चीलाई एउटा घरमा सुरक्षित गर्यौं , त्यसै घरको सदस्य बनाएर । म र रुपेशजी ठाडै लाग्यौँ र फेरि तेर्सो लागेर अर्को गाउँमा बस्यौँ । त्यो परको गाउँका केही फटाहाहरू भागेर सदरमुकामतिर बस्ता रहेछन् । साँझपख गाउँमा बुझ्यौँ—दुस्मन फर्केर चुनवाङ खोलापारि नै गएछ । पछि ढुङ्गाको ओढारमा लुकेको भनेर गाउँलेबाट थाहा पाएपछि आँपे कमरेडलाई खोजेर ल्यायौँ । पाख्रिन दाइ र भाउजू सोझै उता राङ्कोट काटेर कुरेलीतिर लाग्नु भएको कुरा त्यताबाट आएका एकजना कमरेडबाट थाहा पायौँ । 

(सलाम रोल्पाबाट )

http://janamel.com बाट साभार